Mannen worden sterk getroffen door het type haaruitval dat androgenetische alopecia wordt genoemd. De meest voorkomende vorm van deze alopecia bij mannen is kaalheid, die voornamelijk een hormonale oorzaak heeft.
Samenvatting
Dagelijks hebben zowel mannen als vrouwen last van haaruitval. Maar de types haaruitval verschillen. De oorzaken en gevolgen ervan ook. Zo treft androgenetische alopecia vooral mannen (70 tot 80% tegenover 29 tot 42% bij vrouwen*), terwijl vrouwen vaker last hebben van acuut en chronisch telogeen effluvium.
Alopecia bij mannen is eenvaak voorkomend fenomeen dat tussen hun 30e en 40e levensjaar de kop opsteekt. Het is echter niet ongewoon dat deze hormonale haaruitval, waarbij androgeenreceptoren uit de huidpapillen betrokken zijn, al vroeger aanvangt.
Merk op dat haaruitval bij vrouwen een aandoening is die grotendeels beïnvloed wordt door de hormonale veranderingen waargenomen tijdens de periode na de zwangerschap en in de menopauze. Specialisten zijn van mening dat een derde, of zelfs de helft van de vrouwen** last heeft van tijdelijke haaruitval na de bevalling.
Deze medische en wetenschappelijke term staat voor een type diffuse haaruitval dat de haardichtheid vermindert en een hormonale oorzaak heeft. De stimulatie van androgeenreceptoren door dihydrotestosteron (actieve metaboliet van testosteron) gebeurt in het haarzakje. Deze leidt tot miniaturisatie van het haarzakje, en steeds kortere en dunnere haartjes.
Kaalheid, de meeste voorkomende vorm van androgenetische alopecia bij mannen, wordt gekenmerkt door verspreide episodes van haaruitval. Het mechanisme en ontstaan ervan is bijna altijd hetzelfde: er wordt haarverlies waargenomen op zeer specifieke plaatsen, ter hoogte van het voorhoofd en de slapen, dat uitbreidt naar de rest van de hoofdhuid.Dit type haaruitval is vaak erfelijk en treft zowel jonge als oudere mannen. De behandeling ervan blijft vandaag de dag nog een uitdaging voor zorgverleners, hoewel twee medicinale behandelingen (minoxidil en finasteride) hun werking al hebben bewezen.
* Bron: Blume-Peytavi et al., 2011; Norwood, 1975. ** Bron: Grover and Khurana, 2013.
