Jonoforeza w zapobieganiu nadmiernej potliwości

Jonoforeza może być stosowana w leczeniu nadpotliwości miejscowej. Jest to możliwe dzięki rozpraszaniu na powierzchni skóry prądu elektrycznego o niskim natężeniu, który zmniejsza wydzielanie potu.

Leczenie jonoforezą

Leczenie nadpotliwości metodą jonoforezy polega na umieszczeniu dłoni lub stóp, w zależności od obszaru dotkniętego problemem, w wypełnionych wodą zbiornikach na 15-20 minut, przez które przepływa prąd elektryczny o niskim natężeniu. Jonoforeza może być stosowana także w leczeniu nadpotliwości pach. Zabieg polega wówczas na umieszczeniu pod pachami gąbek nasączonych wodą, przez które przepływa prąd elektryczny. Metoda ta jest jednak mniej skuteczna niż jonosfera stosowana w leczeniu nadpotliwości dłoni lub stóp.

Warto wspomnieć, że jonoforeza jest całkowicie bezbolesna, ale może wywoływać delikatne uczucie mrowienia. Można ją wykonywać zarówno samodzielnie w domu, jak i w gabinetach dermatologicznych wyposażonych w specjalistyczny sprzęt.

Długotrwałe leczenie nadpotliwości

Aby rozpocząć leczenie nadpotliwości, a następnie utrzymać efekty przez dłuższy czas, konieczne jest przeprowadzenie kilku sesji. Na początku konieczne jest wykonywanie od trzech do sześciu sesji tygodniowo, a następnie – w fazie podtrzymującej - jedną lub dwie sesje tygodniowo.
Poprawę obserwuje się zwykle po około dziesięciu sesjach. Jeśli chcesz stosować jonoforezę, aby leczyć nadpotliwość, pamiętaj o regularności zabiegów.

Innowacyjne metody w leczeniu nadpotliwości

Istnieje wiele hipotez dotyczących innowacyjnych metod w leczeniu nadpotliwości. Mowa o mechanicznej niedrożności gruczołów potowych, a także zaburzeniu działania bodźców.
Te metody leczenia proponowane są w przypadku umiarkowanej nadpotliwości dłoni lub nadpotliwości stóp. Przy regularnym stosowaniu efekty są jak najbardziej zadowalające.

Przeciwwskazania do jonoforezy

Jonoforeza nie jest zalecana np. w trakcie ciąży. Z tej metody leczenia nadpotliwości powinny zrezygnować także osoby, które przeszły zabieg wszczepienia sztucznego rozrusznika serca, protezy lub metalowego urządzenia wewnątrzmacicznego. W razie wątpliwości nie wahaj się skonsultować ich z lekarzem.