Kronik saç dökülmesi

Kronik telogen effluvium ve androgenetik alopesi, kronik saç dökülmesinin iki şeklidir. Kökenleri öncelikle hormonaldir ancak bazı durumlarda besinsel veya metabolik olabilir.

Kronik telojen effluvium: İşin içindeki fizyolojik mekanizma hakkında bilgi

Genellikle tetikleyici bir faktörden üç ila dört ay sonra ortaya çıkan reaksiyonel saç dökülmesindenfarklı olarak, saç dökülmesi en az altı ay boyunca ilerlediğinde kronik olarak kabul edilir. Bu durum için kullanılan bilimsel terim kronik telogen effluvium'dur. Tiroid bozuklukları, anoreksi, demir eksikliği (anemi olsun ya da olmasın) ve bazı tıbbi tedaviler (retinoidler, antikoagülanlar, antihipertansif ilaçlar, antikonvülzanlar vb. Bu tip saç dökülmesi daha kısa bir anajen faza yol açar, bu da saç döngüsünden daha hızlı geçen ve daha sık dökülen daha kısa saçlara neden olur.

Kronik telojen effluviumdaki saç dökülmesi, akut telojen effluviumdan (ara sıra saç dökülmesi) daha az önemlidir. İkincisi genellikle başlangıçta kalın, parlak saçlara sahip olan orta yaşlı kadınlarda birkaç yıl boyunca sporadik olarak ortaya çıkar. Uzunluk ve hacim azalmasından şikayet ederler.

Kronik androgenetik alopesi: kronik saç dökülmesinin diğer şekli

Androgenetik alopesi nedir? Kronik saç dökülmesi, sonunda saçın minyatürleşmesine ve saç yoğunluğunun azalmasına yol açan saç dökülmesi atakları ile kendini gösterir. Yaşamları boyunca %70 ila %80 oranında erkekleri, %29 ila %42 oranında kadınları* etkiler ve tipik olarak 30 ila 40 yaşları arasındaki erkeklerde görülür. Erkek androgenetik alopesinin ortaya çıkma mekanizması hormonaldir ve dermal papillada bulunan androjen reseptörlerini içerir. Böylece saçların yeniden uzaması hızlanır: saçlar tükenir ve sonunda kalıcı olarak dökülene kadar giderek incelir. Bugüne kadar, bu kronik saç dökülmesini yavaşlatmak için sadece iki tıbbi tedavi endikedir: minoksidil ve finasterid. İlki topikal bir tedavidir. İkincisi, sadece erkeklere reçete edilebilen oral bir tedavidir. Daha pahalı bir başka çözüm daha mevcuttur: saç implantları.

* Kaynak: Blume-Peytavi et al., 2011; Norwood, 1975